Nederlandse advocatuur faalt

Hoe komt het dat de advocatuur in het belang van cliënten niet grijpt naar het wapen wat in de strafwet zit gebakken? Artikel 160 van het Wetboek van Strafvordering bepaalt dat zij die kennis dragen van moord of terroristische misdrijven verplicht zijn daarvan aangifte te doen. De cliënten van de advocaten die optreden in Corona-zaken laten zien dat de burgerbevolking leefomstandigheden zijn opgelegd waaronder de onthouding van toegang tot de geneesmiddelen HCQ en Ivermectine, gericht op de vernietiging van een deel van de bevolking althans ten gevolge waarvan mensen overlijden. De strafrechtelijke term die de wet daarvoor heeft is <<uitroeiing>>.

Waarom naar de rechter in kort geding stappen als er sprake is van <<uitroeiing>>. Het is onbegrijpelijk en onverantwoord. Juist in rechtszaken civiel en dan ook nog eens in kort geding is het moeilijk tot onmogelijk bewijs te leveren van het ongelijk van de medische wetenschappelijke specialisten waarop het kabinet en parlement mogen vertrouwen. Dat is werk voor het Openbaar Ministerie. De advocatuur laat nu al twee jaar zien de problematiek niet te doorgronden en de kern van de Coronacrisis niet te begrijpen. Diverse advocaten in die rechtszaken zijn geïnformeerd over de strafrechtelijke aangifteplicht die voor hun cliënten geldt. Net als viruswaarheid negeert de advocatuur de strafrechtelijke mogelijkheden bij terrorisme en massamoord voor oplossing van de Coronacrisis.